জুই, এটা প্রাচীন শব্দ এটা প্রয়োজন, শিলত শিল ঘঁহোঁতে হোৱা এটা পুৰাতন বিশ্বাস। জুই, এটা অহৈতুকী ভয় এটা সাৱধানতা, নৈষ্ঠিকতাৰে আঁকোৱালি লোৱা এটা পৰম্পৰা।  মনত নপৰে, ঠিক কেতিয়াৰেপৰা চিনিবলৈ লৈছিলোঁ জুইক !  আইতাৰ চোতালত জমি উঠা শীতৰ জাৰ পোৰা মেলত নে চাকিৰ শিখাত আকৃষ্ট হৈ অবুজ বয়সত পুৰোঁতে মোৰ হাত আজিও পাহৰিব পৰা নাই আখলৰ…

১ লঠঙা বিৰিখত কুঁহিপাতে ঠুঁটিয়াইছে, কুলি-কেতেকীয়ে ৰৈ ৰৈ বিনাইছে; উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশৰ এই নিমজ ঘাঁহনিত আগবাঢ়িছে আমাৰ খোজ। তৰুণ হ’বলৈ দেহৰ নৰাণি, পুৱা-গধূলি এই খোজৰ বেহানি! দুগজ আগুৱাই যাওঁতেই চিনাকি মাতত উভতি তভক মাৰিলোঁ, কলপ সানিছে বোধহয়! কালিৰ কেইডালতো তেনেই বগা আছিল। এনেকৈয়ে আহে শীত যায়গৈ বসন্ত; খৰাং দেহত পছোৱাজাকৰ তাণ্ডব যেনে আছিল তাহানি, আজিও একেই,…